همیشه
 به انتهای گریه که می رسم
 صدای ساده ی فروغ از نهایت شب را می شنوم
 صدای غروب غزال ها را
 صدای بوق بوق نبودن تو را در
تلفن
 آرام تر که شدم
 شعری از دفاتر دریا می خوانم
 و به انعکاس صدایم در آیینه اتاق
 خیره میشوم
در برودت این همه حیرت
 کجا مانده یی آخر ؟