نه اهل روزگارم نه همنشین سایه
 بزن به سیم آواز تا آخر گلایه
رو سرزمین بی سر یه سرو سربلندم
 به شاخ و برگ سبز خودم دخیل می
بندم
 ستون تخت جمشید برج غرور من نیست
 من با تو بهترینم ثانیه گور من نیست
تو کی هستی که خیال داشتنت
 یه دم از خاطر من دور نمیشه ؟
 رو به روی آینه چشمات رو نبند
 خورشید از نور خودش کور نمیشه
ببین که داس وحشت حریف یاس من نیست
 سکوت این کرانه
خلع لباس من نیست
 ببین کلید سرداب تو دست این اسیره
برگ امان نمی خوام برای گریه دیره
برهنه مثل دریاس صدای آبی من
 هزار تا عمر نوه عمر حبابی من
 تو کی هستی که خیال داشتنت
یه دم از خاطر من دور نمیشه ؟
رو به روی آینه چشمات رو نبند
 خورشید از نور خودش
کور نمیشه